Yedi Yaşında İki Çocuk

ilkokulda, öğretmenim bana şarkı söyle dediğinde,

"Yedi yaşında dillerim
Yedi yaşında düşlerim
Panzer ezdi yüreğimi
Donup kalan gözler benim."*

Türküsünü söylemiştim (Aslında türkü mü hala bilmem. İç yakardı, orası kesindi.). Daha yedi yaşımdaydım. Yedi yaşındaki bir çocuk neden söyler ki bu dizeleri? Öğretmenim arkasını dönmüştü. Çöp kutusunun bulunduğu köşeye doğru yavaş yavaş ilerleyerek, bizden sakladığı yaşlarını silmeye çalıştı. Bir şeyler vardı. Yedi yaşındaki bu çocuğun hikayesi neydi? Ya yedi yaşındaki öbür çocuk, yaşıtının hikayesini nereden biliyordu?

Yedi yaşındaki öbür çocuk hiç unutmadı o günü; öğretmenini ağlatmıştı. Yıllar geçti, büyüdü. Bir gün üniversitedeyken, "türkü söyle" dediler yine ona.

"Açlık mı yemiş ömrünü yavrum,
Al sütümü iç kızım."

dedi. Yine üzüldü herkes. Bardaklar boşladı, doldu. Sonra sordu biri; "neden böyleyiz biz?" ve cevapladı artık büyümüş olan yedi yaşındaki öbür çocuk; "çünkü böyle büyümüşüz biz.".

Yedi yaşında başlamışız duymaya, görmeye. Bu bizim elimizde değildi. Yedi yaşındaki o çocukların yaşadığı yerler böyleydi.

Yedi yaşındaki öbür çocuk büyüdü; yaşıyla yaşadı neticede. Ya yedi yaşındaki o çocuk mu? O hep yedi yaşında kaldı. Panzer ezdi yüreğini, donup kalan gözler onundu.

* Dizeler, Grup Özgürlük' ün "Sevcan" adlı parçasındandır.